Τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι εκπαιδευτικοί και στις δυο βαθμίδες της εκπαίδευσης διεξάγουμε έναν δύσκολο μεγαλειώδη νικηφόρο αγώνα ενάντια στη λυσσασμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει την αξιολόγηση στην εκπαίδευση, δηλαδή την υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την καταστρατήγηση των παιδαγωγικών δικαιωμάτων των μαθητών, την κατηγοριοποίηση των σχολείων, τη γονεϊκή επιλογή σχολείου, την επίρριψη της ευθύνης για κάθε κακό στους εκπαιδευτικούς και επομένως, την εισαγωγή της επιβολής, την κατάργησης της μονιμότητας, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της σύνδεσης του μισθού με την αξιολόγησή τους. Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να μπουν σε ρόλο πωλητή υπηρεσιών στους γονείς και μαθητές – πελάτες τους δημιουργώντας ένα σχολείο-επιχείρηση αρκετά ελκυστικό ώστε να το επιλέξουν για να μπορούν και οι ίδιοι να παραμείνουν στη θέση τους.
Το συνέδριο της ΔΟΕ πραγματοποιήθηκε σε μια συγκυρία ιδιαίτερα σημαντική για την εκπαίδευση, αφού η ένταση της επίθεσης της κυβέρνησης προκειμένου να επιβάλλει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της χρησιμοποιώντας σαν δούρειο ίππο την αξιολόγηση είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Το υπουργείο δε δίστασε να εξαπολύσει απειλές προς τους εκπαιδευτικούς, ακόμη και να προσφύγει στα δικαστήρια 13 φορές, ώστε να χαρακτηριστεί η απεργία αποχή των εκπαιδευτικών παράνομη. Από τη μεριά της η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΔΟΕ (ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ – ΔΙΚΤΥΟ) θα είχε κλείσει τον μεγαλειώδη αυτό αγώνα, αν οι εκπαιδευτικοί με τις αποφάσεις των ΓΣ τους δεν έμπαιναν τροχοπέδη στα σχέδιά τους να προδώσουν τον αγώνα τους.
Αυτό αποτυπώθηκε κατά κάποιον τρόπο στα αποτελέσματα των εκλογών στη ΔΟΕ για νέο ΔΣ. πρώτη δύναμη η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ 131 και 3 έδρες (106-2 έδρες),
ΔΑΚΕ 104 και 2 έδρες (110-3 έδρες),
ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ) 94 και 2 έδρες (100-2 έδρες),
Παρεμβάσεις 85 και 2 έδρες (81-2 έδρες),
Δίκτυο (ΣΥΡΙΖΑ) 67 και 2 έδρες (73-2 έδρες),
Πρωτοβουλία 7 και καμία έδρα (7-0 έδρες),
Προοδευτικά Ρεύματα 5 χωρίς έδρα (2-0 έδρες) και
Αντεπίθεση 1 και καμία έδρα (1-0 έδρες)
Η ΑΣΕ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ήταν οι μόνες παρατάξεις που είχαν άνοδο. Η δε ΔΑΚΕ έχασε την πρώτη θέση και μια έδρα στο ΔΣ την οποία πήρε η ΑΣΕ. Ωστόσο, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός συνεχίζει να έχει την απόλυτη πλειοψηφία.
Η στάση της πλειοψηφίας των παρατάξεων στα επίδικα της περιόδου, για άλλη μια φορά και παρά την αλλαγή των συσχετισμών, δε φαίνεται να είναι αντίστοιχη της περιόδου και να δίνει άλλη προοπτική στους αγώνες των εκπαιδευτικών, όπως ευαγγελίζονταν η ΑΣΕ πριν τις εκλογές για τους αντιπροσώπους στο συνέδριο αλλά και κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, όπου δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει τη διάθεσή της για συνεργασία με τις υπόλοιπες δυνάμεις. Το θέμα των ηλεκτρονικών εκλογών και η μη αναγνώριση των ψευδοαιρετών από αυτές (νόμος Χατζηδάκη), μπήκε με ένταση και ξεκάθαρα μόνο από τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ.
Έτσι, η συζήτηση στο συνέδριο δεν άγγιξε την ακρίβεια και τους μισθούς ή την ελαστική εργασία και τους μόνιμους διορισμούς, ούτε βέβαια την εμπλοκή της Ελλάδας στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, στη στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία ή και αλλού αδιαφορώντας τόσο για τους κινδύνους που σημαίνουν για τους εργαζόμενος όσο και για την διαρκή οικονομική τους αφαίμαξη.
Στο θέμα της πάλης ενάντια στην αξιολόγηση δεν στηρίχθηκε η περσινή ομόφωνη απόφαση, για συνέχιση του αγώνα με επαναπροκήρυξη της Απεργίας αποχής για όσες φορές χρειαστεί. ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ και ΔΙΚΤΥΟ προσπάθησαν να υπονομεύσουν την προοπτική μιας απόφασης. Τελικά, προς αποφυγή να μην υπάρξει καμιά απόφαση, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ψήφισαν με ανοχή μαζί με ΑΣΕ και ΔΙΚΤΥΟ την χρήση των ενιαίων κειμένων ενάντια στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και τη συνέχιση της απεργίας αποχής ενάντια στην ατομική αξιολόγηση.
Η κυβέρνηση δεν έχασε χρόνο. Προχώρησε σε συμπτύξεις τμημάτων στοχεύοντας στη συρρίκνωση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών και τη μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, αλλά και σε απειλές και κυρώσεις εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στην απεργία-αποχή. Όπως και με τις ΓΣ του Μαρτίου, το βάρος πέφτει στους ώμους των εκπαιδευτικών να επιβάλουν τους όρους για τη διεξαγωγή του αγώνα τους με όρους νίκης.
Αυτό προϋποθέτει τη μαζική συμμετοχή στις ΓΣ για αγωνιστικές αποφάσεις, την αυτοοργάνωση των αγώνων με επιτροπές αγώνα και τον συντονισμό τους, τις συμμαχίες με τους γονείς, με άλλους εργαζόμενους και την υπόλοιπη κοινωνία.
Σχόλια